Ik rij nog best wel wat kilometers per jaar, al is het niet meer zo veel als in de tijd dat ik nog volop actief was. Het “Paradise by the dashboard light” is een prachtig liedje waar veel mensen hele goede herinneringen aan hebben. Ik reed deze week door Nederland zonder dashboardlight over wegen waar je het ene moment 80 km mag, dan weer 100, daarna 120 en soms ook 130! Om de verwarring nog groter te maken mag je, waar je overdag 100 km mag, ’s avonds na 19.00 uur 120 rijden. Het liefst rij ik dan op de automatische piloot. Soms heb je dan van die bumperklevers die met groot licht achter je rijden wanneer je niet op de toegestane snelheid let. Als mijn kleinzoon naast me zit heeft hij altijd zijn iPad in de aanslag om bijzondere auto’s te fotograferen waarbij de Lamborghini zijn voorkeur heeft. Ik zat vroeger met mijn vrienden bij de Noord wat toen nog de enigste toegangsweg naar Volendam was. We zaten op een rijtje en wie aan de beurt was kreeg een auto toegewezen en de mooiste had gewonnen. Wij vonden dat een hele zinvolle vakantiebezigheid. Ik ga ook wel eens met het openbaar vervoer en op sommige momenten gaat dat steeds beter. Het is lekker relaxed en ontspannen. Ik vraag me weleens af wanneer de auto de deur uit gaat?
