Soms heb je weleens zo’n weekje waarbij van alles gebeurd en je achter jezelf aan loopt. Huisgenoot M. had een memorabele verjaardag in goede gezondheid en dat werd gevierd. Erg veel visite, ook veel vrienden van buiten het dorp kwamen langs. Een huis vol bloemen en verrassende cadeaus vielen haar ten deel. Kleinzoon Kees had ook een verrassing. Om klokslag zeven werd ootje geblinddoekt mee naar buiten genomen waar een grote delegatie van fanfarecorps “Wilhelmina” in klederdracht stond. Ze brachten een aubade van drie nummers en het onvermijdelijke ‘lang zal ze leven”. Voor M. was dit een hele grote verrassing waarop ze zeer emotioneel reageerde. De voorzitter vertelde dat ze dit in het jubileumjaar, waarin ze honderd jaar bestaan, slechts enkele keren doen. We voelden ons wel een beetje verlegen bij dit eerbetoon, gelukkig waren we donateur en konden ze een keertje iets terug doen. Zaterdag hadden we een begrafenis van een oudtante die in het klooster zat. Op de terugweg kwamen we vanwege wegwerkzaamheden en een ongeluk halverwege het CarMar spektakel de Jozef binnen. Hier waren we getuige van een ongelofelijke slotbijeenkomst die het laatste tekort voor dit gezinsvervangend tehuis bijeen moest brengen. Dit werd ruimschoots overtroffen. Getuige van deze samenhorigheid ben ik toch wel super trots op al die mensen die hieraan hebben meegewerkt. Gefeliciteerd allemaal.
