We leven in een tijd dat zelfs opa’s en oma’s met hun mobieltje of iPad zitten te spelen op feestjes en partijtjes. Veranderingen op dit IT gebied zijn een groot voorrecht. Het verleden van onwetendheid lijkt steeds verder weg, net als bepaalde normen en waarden die dit met zich meebrengt. Hier zijn nogal wat blinde vlakken. Ik was laatst in de wachtkamer bij de dokter. Daar is het altijd een vrolijke boel, de een houdt nog stijver zijn kaken op elkaar dan de ander. Totdat er naast me eentje werd gebeld. Ze begon heel erg luid te praten in haar telefoon, maar ook in mijn oor. Ik had er niets mee te maken en wilde het eigenlijk ook helemaal niet horen. Voor haar was het natuurlijk een zaak van leven of dood, zoals al die opgedrongen gesprekken. Toen het in mijn oor begon te toeteren en een bepaalde irritatiegrens was bereikt, heb ik gevraagd of ze buiten kon gaan schreeuwen (wat ze overigens zelfs niet door had). Dit ging niet zomaar! Maar ze ging toch en even later kwam ze terug om te melden dat ze gezakt was voor haar examen. Ik zei dat dit heel triest voor haar was en dat alle aanwezigen in de wachtkamer ook een beetje in de rouw waren, want er hing een echte grafstemming. Ze wilde wel in de horeca gaan werken en niet meer naar school gaan. Hier vonden we met z’n allen wel wat van. Het is natuurlijk wel onwijs verstandig om geen diploma te halen en in de horeca te gaan werken, waar de houdbaarheid van zo’n jonge deerne tijdgebonden is. Soms ben ik bang dat ik ook nog eens zo schreeuwend bel. Dan mag iedereen mij even op de schouder kloppen.
