Het is 50 jaar geleden dat de Summer of Love begon. Veel ideeën over goed en slecht werden bijgesteld. De brave jaren vijftig werden afgeschut. Het mocht maar enkele jaren duren, want in 1970 wordt de Dam schoongeveegd door de mariniers. Ik ging liftend naar mijn eerste concert in het verre Bilzen (België). Ik werd nog op weg geholpen door een brave politieman waarna ik als dank op zijn pet ging zitten. Op dat concert zag je al duidelijk het verval van de maatschappij, want daar zag ik de eerste blote borsten in het wild! The Doors, The Rolling Stones en de Beatles kwamen in de hitparade, waar ze naast de Heikrekels stonden. Van de hippiecultuur is weinig over, maar onderhuids zit het nog door de hele maatschappij verweven. Jongeren hebben hun eigen cultuur ontwikkeld, ontkerking heeft overal toegeslagen, er is gekozen voor het “ik” (er zijn nog nooit zoveel scheidingen geweest). Sturing via Bijbelse regels wordt niet meer geaccepteerd, we gaan voor ons eigen geluk. “Leef alsof het de laatste dag is”, we moeten ons bestaan voelen. Oud zijn we niet meer, oud ben je pas als je niets van het leven hebt geproefd. Dat is wat anders dan vroeger met een jak aan, puntmutsje op en 12 kinderen op je veertigste. Mijn schoonmoeder was al in verwachting als schoonpa de zoom van haar rok aanraakte. Alleen daarom al was hij jaloers op onze generatie. En dan hebben we het nog niet over de festivalisering van Nederland.
