Dit is de titel van de derde lp van Pink Floyd. Van deze lp brachten ze Atom Heart Mother in 1971 ten gehore in de Ahoy en ik was erbij. De quadrafonische geluidsinstallatie was toen revolutionair. Wat kenmerkend was in dit concert en me altijd op het netvlies is bijgebleven, was een koor dat uit het podium oprees en op de bühne werd gezet, onsamenhangende klanken uitstotend. Een tafereel dat ik echt nooit meer zal vergeten. Deze week was ik bij de repetitie van een gelegenheidsband die een ode brengt aan het repertoire van deze supergroep Pink Floyd. Tijdens deze repetitie speelden ze dat nummer, met koor, inclusief tuba, hoorns, trompet en viool. Dit was pure magie! Ook nummers van The Wall, inclusief kinderkoor, mocht ik beluisteren en meemaken. Als het eerste akkoord klinkt van Shine on you crazy diamond, dan lopen de rillingen van herkenning over mijn lijf. Ik zat naast Louis, de decorateur van het concert. Hij vertelde dat zijn eerste kennismaking met deze muziek bij mij thuis was. Het beloofd a.s. vrijdag en zaterdag een groots spektakel te worden met in totaal 70 medewerkers in orkestrale bezetting. Deze psychedelische, symfonische rock is moeilijk (en dan heb ik het niet alleen over de blaaspartijen in The Great Gig in the Sky) je bent voor of tegen. Het project is groot en gedurfd, mede vanwege de originele samples van P.F. en de geluidsinstallatie die gehuurd is. Toen ik van de repetitie afliep was het net een soort heiligschennis wat ik voel wanneer je onder de Heilige Mis wegloopt bij de consecratie! Ooit heb ik een fout gemaakt door bij het laatste concert van Pink Floyd maar één avond heen te gaan, deze keer niet!
